سیفلیس در بارداری

سیفلیس چگونه سلامت جنین را در دوران بارداری تحت تأثیر قرار می‌دهد؟ «سیفلیس» در دوران بارداری، می‌تواند از طریق جریان خونی که از جفت عبور می‌کند یا هنگام زایمان، جنین را آلوده کند. تشخیص و درمان به موقع سیفلیس، برای مادر و جنین بسیار مفید است.

در صورت عدم درمان، احتمال بسیار بالایی برای آلودگی جنین وجود دارد، به خصوص در مراحل اولیه‌ی این بیماری که عفونی نیز می‌باشد. نوزادانِ حدود 50 درصد از خانم‌های باردارِ مبتلا به سیفلیس که درمان نشده‌اند، به این بیماری مبتلا می‌شوند. عدم درمان منجر به سقط جنین، تولد نوزاد مرده، عفونت نوزاد، زایمان زودرس، محدودیت رشد داخل رحمی و یا تولد نوزاد با مشکلات شدید عصبی می‌شود.

در برخی از نوزادان مبتلا به سیفلیس که مادران آن‌ها در دوران بارداری درمان نشده‌اند، اختلالاتی بروز می‌کند که قبل از تولد، توسط سونوگرافی قابل شناسایی می‌باشد. این اختلالات عبارتند از بزرگ بودن بیش از حد جفت، رنگ‌پریدگی جفت، تورم شدید شکم و بزرگ شدن کبد یا طحال. نوزاد آلوده به این بیماری همچنین دارای سایر اختلالات هنگام تولد مانند جوش‌های پوستی و زخم‌هایی در اطراف دهان، ناحیه‌ی تناسلی و مقعد، ترشحات غیر طبیعی بینی، تورم غدد لنفاوی، پنومونی و کم‌خونی می‌باشد.

اکثر نوزادان در ابتدا فاقد علایم هستند، اما در صورت عدم درمان، برخی از علایم در ماه اول و یا دوم بعد از تولد ایجاد می‌شود. نوزادان مبتلا به سیفلیس اگر در اوایل تولد علایمی نشان ندهند، و تحت درمان نیز قرار نگیرند، با مشکلات بیشتری در سال‌های بعد روبرو خواهند شد ؛ مشکلاتی مانند تغییر شکل استخوان و دندان‌ها، از دست دادن بینایی و شنوایی و سایر اختلالات عصبی که به طور جدی بروز می‌کنند. به همین علت ضروری است خانم‌های باردار، آزمایش مربوط به این بیماری را انجام داده و در صورت ابتلا به این بیماری در دوران بارداری تحت درمان قرار گیرند.

چگونه می‌توان از ابتلا به سیفلیس جلوگیری کرد؟

برای جلوگیری از ابتلا به سیفلیس، شخص مورد نظر ابتدا باید از اینکه همسرش با فرد دیگری رابطه‌ی جنسی نداشته است، اطمینان داشته باشد. هم‌چنین جواب آزمایش همسر وی در مورد ابتلا به این بیماری باید منفی باشد. با اینکه استفاده از کاندوم از انتقال HIV و سایر بیماری‌های مقاربتی جلوگیری می‌کند، اما در صورت مشاهده‌ی زخم در آلت تناسلی همسر، کاندوم نمی‌تواند به خوبی نقش محافظتی ایفا کند.

همچنین باید به این نکته توجه کرد که لمس کردن زخم‌های موجود در غشاهای مخاطی (مانند دهان و واژن) و پوست بریده یا خراشیده منجر به ابتلا به بیماری سیفلیس می‌شود.

از طرفی اگر فرد قبلا به سیفلیس مبتلا بوده است، این بدان معنا نیست که در برابر این بیماری مصونیت پیدا کرده و دوباره به آن مبتلا نخواهد شد.