کلامیدیا (Chlamydia)

کلامیدیا یکی از بیماری‌های عفونی جنسی رایج است و معمولاً علامتی ندارد. این عفونت هم مردان و هم زنان را آلوده می‌کند و در همه گروه‌های سنی بروز می‌کند (هر چند بیشتر بین خانم‌های جوان رایج است) درمان آن راحت بوده ولی در صورت درمان نشدن باعث بروز مشکلات جدی برای سلامتی می‌شود.

علایم کلامیدیا

عفونت کلامیدیای اولیه علایم بسیار کمی دارد. علایم معمولاً 1 تا 3 هفته بعد از تماس با عفونت شروع می‌شود و خفیف و گذرا هستند به همین دلیل معمولاً به راحتی نادیده گرفته می‌شوند. علایم عفونت کلامیدیا عبارت است از:

• ادرار دردناک؛
• درد در قسمت‌های تحتانی شکم؛
• ترشحات واژن در خانم‌ها؛
• ترشح آلت مردان؛
• نزدیکی‌های دردناک در خانم‌ها؛
• خون‌ریزی بین چرخه‌های قاعدگی و بعد از داشتن رابطه‌ی جنسی در خانم‌ها؛
• درد بیضه در مردان.

علت عفونت کلامیدیا

کلامیدیا توسط باکتری «کلامیدیا تراکوماتیس» (Chlamydia trachomatis) ایجاد شده و بیشتر از طریق رابطه‌ جنسی دهانی، مقعدی و یا از طریق واژن منتقل می‌شود. مادر مبتلا به این عفونت، هنگام زایمان طبیعی «کلامیدیا» را به فرزندش منتقل می‌کند و باعث ذات‌الریه یا عفونت جدی چشم در نوزادش می‌شود.

عوامل خطرزا:

عواملی که خطر ابتلا به کلامیدیا را افزایش می‌دهند عبارتند از:

• سنین کمتر از 24؛
• داشتن شرکای جنسی متعدد طی چند سال اخیر؛
• استفاده نکردن مداوم از کاندوم؛
• سابقه عفونت‌های جنسی پیشین.

 تشخیص کلامیدیا

احتمال دارد در صورت ابتلا به کلامیدیا به سایر مشکلات نیز دچار شوید، به همین دلیل از پزشک خود بپرسید که تست‌های غربالگری کلامیدیا را هر چند وقت یک بار باید انجام دهید. مراکز پیشگیری و درمان بیماری‌های واگیردار غربالگری کلامیدیا را برای افراد زیر توصیه می‌کنند:

• خانم‌های 25 سال یا کمتر که رابطه‌ جنسی دارند؛ شانس عفونت کلامیدیا در این گروه بسیار بالا است، در نتیجه سالی یک بار غربالگری کلامیدیا توصیه می‌شود. حتی اگر سال گذشته این آزمایش را انجام داده‌اید، در صورتی که شریک جنسی جدیدی دارید باید مجدد معاینه شوید.
• خانم‌های باردار: در ویزیت اول بارداری، عفونت کلامیدیا در خانم‌های باردار بررسی می‌شود. اگر شما در معرض خطر آلودگی هستید (شریک جنسی جدید یا شریک جنسی کنونی آلوده دارید) بهتر است اواخر بارداری نیز دوباره آزمایش بدهید.
• خانم‌ها و آقایان در معرض خطر: در صورتی که شرکای جنسی متعدد دارید و در رابطه‌ جنسی خود از کاندوم استفاده نمی‌کنید یا اگر مردی هستید که با مردان دیگر رابطه دارد، غربالگری کلامیدیا را جدی بگیرید. از دیگر عوامل خطر ابتلا عفونت‌های کنونی شما یا تماس با فرد آلوده به بیماری‌های مقاربتی است.

غربالگری و تشخیص کلامیدیا نسبتاً ساده است. تست‌ها عبارتند از:

• سوآپ: برای خانم‌ها، پزشک با سوآپ (وسیله‌ای شبیه به گوش‌پاک‌کن جهت گرفتن نمونه) مقداری از ترشحات دهانه رحم را برای کشت دادن یا تست آنتی‌ژن کلامیدیا به آزمایشگاه می‌فرستد. این کار حین انجام تست پاپ اسمیر (تست سرطان دهانه رحم) نیز امکان‌پذیر است.

برای مردان، پزشک یک سوآپ (وسیله‌ای شبیه به گوش پاک کن جهت گرفتن نمونه) نازک را داخل آلت کرده تا از مجاری ادراری نمونه تهیه کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است از مقعد نیز نمونه بگیرد.

• تست ادرار: نمونه ادرار فرد برای شناسایی عفونت کلامیدیا به آزمایشگاه فرستاده می‌شود.

اگر شما تحت درمان عفونت ناشی از کلامیدیا هستید، باید حدود سه ماه بعد از پایان درمان آزمایش مجدد بدهید.

درمان و دارو کلامیدیا

عفونت کلامیدیا با آنتی‌بیوتیک درمان می‌شود. در اغلب مواقع فرد با یک دوز درمان می‌شود و گاهی ممکن است مصرف آنتی‌بیوتیک 5 تا 10 روز طول بکشد. در بیشتر موارد عفونت بین یک تا دو هفته برطرف می‌شود. طی این مدت فرد باید از نزدیکی بپرهیزد. شریک یا شرکای جنسی فرد نیز به درمان نیاز دارند حتی اگر علایمی نداشته باشند در غیر این صورت عفونت بین شرکای جنسی منتقل می‌شود. درمان عفونت کلامیدیا هیچ مصونیتی در برابر آلودگی‌های بعدی به این عفونت ایجاد نمی‌کند.

کلامیدیا و بارداری

ابتلای مادر به کلامیدیا در دوران بارداری باعث افزایش برخی خطرات می‌شود که عبارتند از:

• عفونت پرده‌ها و مایع آمنیوتیک؛
• زایمان زودرس؛
• پاره شدن زودرس پرده‌ها.

البته با شروع سریع‌تر درمان، احتمال این عوارض بسیار کاهش می‌یابد.

عدم درمان کلامیدیا فرد را مستعد ابتلا به سایر بیماری‌های آمیزشی و عفونت‌های رحمی پس از زایمان می‌کند.

احتمال انتقال آلودگی به جنین هنگام زایمان طبیعی بسیار بالاست. در حقیقت بیش از نیمی از نوزادان مبتلا از مادرانی که تحت درمان نبودند (در زایمان طبیعی و سزارین) متولد شده‌اند.

تقریباً 50-25 درصد نوزادان مبتلا طی چند روز تا چند هفته اول تولد به عفونت‌های چشمی مبتلا می‌شوند و 30-5 درصد نوزادانی که از طریق زایمان طبیعی به دنیا می‌آیند طی چند هفته تا چند ماه اول پس از تولد مبتلا به پنومونی (ذات‌الریه) می‌شوند.

شروع درمان قبل از زایمان و در اولین فرصت پس از تولد نوزاد بسیار مهم است.